آب؛ حقوق بشر، حقوق شهروندی یا سرمایه ی ملی ؟!
نفس کشیدن مردمان در فلان استان و فلان شهرها که جنگ الله پرستان آنها را سخت تازیانه زده است را در هوایی آلوده و پر گرد و غبار و نوشیدن آبشان گل آلوده و شور، نه چیزی است که رژیم و سرکردگانشان به آن اهمیتی داده باشند و نه چیزی است که خواست الله مدینه نبوده باشد. این یک هم دستی آگاهانه میان الله و الله پرست است و خفتی که هنوز یک ملت تیپا خورده پس از هزاران سال و به نام دین همچنان بر خود هموار کرده است.
اینکه شرکت های خصوصی و حکومت های جهان، رسانه ها را به عنوان عوامل شکل دهنده ی افکار مردمی ایجاد کرده و می گردانند، حقیقتی است که خوانندگان ریز و درشت مجله ها و بینندگان چشم دریده ی تلوزیون ها و گوش های سنگین شده ی رادیوهای سراسر جهان، برای آن تره هم خورد نمی کنند، اما واقعیتی است که تنها می تواند از زبان یک وبلاگ نویس دردمند گفته شود.
اینکه، سکوت مطلق رسانه ای از برای غارت منابع طبیعی کشور از جمله نفت و گاز و آب و مواد کانی، باعث پرورده شدن حس کزایی میهن پرستی پلاستیکی مشتی نوفاشیست امروزی یا مزدوران #پان_ایرانیسم_حکومتی از یکسو و پیوسته خفته نگاه داشتن مردم همیشه پرورده از سوی دیگر می شود و اینکه هیچ کس نمی داند آب منبعی است که نخستین استفاده اش در یاوه ای به اصطلاح منافع ملی و دروغی به نام امنیت ملی، صرف کارخانجات و صنایعی می گردد که یا مستقیمن در اختیار سازمان تروریستی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هستند و یا در فریبی به نام خصوصی سازی، به آغا زادگان سپاهی و بسیجی تحویل داده شده اند.
ملت گرسنه اند، اما ملت گرسنه اگر می توانست انقلاب کند، این گرسنگان آفریقا بودند که باید دهه ها پیش انقلاب می کردند. گرسنه انقلاب نمی کند، متوسط رو به پایین است که مرغ سلاخی می شود و متوسط رو به بالاست که سردمدار جنبش ها. بازی، بازی میان قدرت هاست و بازی کنندگان تعیین می شوند و تعیین نمی کنند.
در درک نکردن این مهم، مردم به همین سادگی نافهم و ساده لوحند.
امروز آب شیرینی که به خانه رواست را به مسجد نمی فرستند، بلکه آبی که از آن ایشان است را به عنوان غنیمت به خانه می برند. درک این را نیز نمی توان از توده های عوام کالانعام توقع داشت. گفتن و رفتن و هواله دادنتان به کیرهای مقدسی که خود و پدرانتان می پرستید...
نظرات
ارسال یک نظر