نگاهی کوتاه به تاریخچه‌ ی نازیسم در ایران

جذابیت آلمان برای شمار قابل توجهی از ایرانیان، پس از ظهور نازیسم به اوج خود رسید، اما در ایران هتا پیش از آن نیز، گروهی از روشنفکران بودند که در برابر استعمار روس و انگل ستان، چشم امید به برخی قدرت‌ های دیگر مانند آلمان دوخته بودند؛ برای نمونه، نویسندگان نشریه‌ ی "کاوه"، یعنی "تقی زاده، محمد قزوینی، جمال‌ زاده، حسین کاظم‌ زاده ایرانشهر و غیره"، از این دسته بودند.

درود نظامی گروهک تروریستی حزب الله لبنان، همان درود حزبی و نظامی
نژاد پرستان هیتلری است

نازی‌ ها (حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان)، به یاری خاورشناسان و اسلام شناسان آلمانی و نیز دستگاه‌ های تبلیغاتی خود، کوشیدند تا آویژه ی (علاقه ی) کشورهای اسلامی را با شعارهای ضد انگل ایسی به آلمان جلب کنند. در پیگیری این سیاست کلی، دستگاه تبلیغاتی آلمان نازی و از جمله بخش پارسی رادیو برلین، تبلیغ می‌ کردند که ایرانی‌ ها و آلمانی‌ ها هر دو آریایی و از یک نژاد هستند و باید با هم علیه دشمنان مشترک خود متحد شوند.

کوشش‌ های نازی‌ ها برای جلب پشتیبانی ایرانیان، با استقبال گروه‌ هایی از روشنفکران و مردمان عادی ایرانی روبرو شد. اگر نشریه‌ ی کاوه در نخستین دوره‌ ی انتشارش، گرایش‌ های آلمان دوستانه از خود نشان داد، این مجله‌ ی ایران باستان بود که در روزگار نازی ها، به شکلی افراطی‌ تر به این امر پرداخت. این نشریه که کمابیش با روی کار آمدن نازی‌ ها (سال ۱۹۳۳) آغاز به انتشار کرد، رفته رفته بیش از پیش رنگ و بوی نژاد پرستانه و نازیستی به خود گرفت و به دفاع از نظریه‌ های نازی‌ ها پرداخت. هر چند این نشریه تنها یک سال منتشر شد، اما توانست گفتمان نژاد پرستانه را رواج دهد و استحکام بخشد.

بریده ای از روزنامه ی حزب نژاد پرست سومکا

داوود منشی زاده

با شوربختی باید گفت نازی گرایی نزد ایرانیان، تنها به زمینه ی نظری ختم نشد و در کردار نیز، نازی‌ هایی ایرانی یافت شدند که برای تحقق باورهای نژاد پرستانه و تمامیت خواهانه می‌ کوشیدند. از شناخته شده‌ ترین این نازی‌ ها، می‌ توان از "داوود منشی‌ زاده" بنیانگزار "حزب سومکا" نام برد. او که در جوانی در آلمان تحصیل می‌ کرد، در آغاز در مونیخ به سودای یکپارچگی ایران و افغانستان می‌ کوشید و در انجمن ایران و افغان فعال بود. او از سال ۱۹۳۹، با "بهرام شاهرخ" گوینده‌ ی معروف بخش پارسی رادیو آلمان همکاری می‌ کرد. این دو به مانند دیگر نازی‌ ها تبلیغ می‌کردند که ریشه‌ ی همه ی آفت‌ ها، استعمار انگل ستان است و هدایت این کشور را یهودیان به دست گرفته‌ اند؛ هر چند این امر درست است، اما نباید به معنای تایید رویکرد نژاد پرستانه ی نازیستی تلقی شود.

منشی‌ زاده عامل موثری در ارتباط بین آلمان نازی و ایران بود. تعصب او در نازی گرایی به حدی بود که به رغم سمت استادی ادبیات دانشگاه "لودویگ ماکسیمیلیان" مونیخ، چند روز پیش از سقوط برلین هنگامی که نیروهای ارتش شوروی پشت دروازه‌ های شهر برلین بودند، در حال همکاری با نیروهای اس اس، به شدت زخمی شد. منشی‌ زاده در سال ۱۳۳۰ خورشیدی به ایران بازگشت. او پس از بازگشت به ایران، بر اساس الگوی حزب ناسیونال سوسیالست کارگران آلمان، حزب سوسیالیست ملی کارگران ایران (سومکا) را تشکیل داد. این گروه به طور عمده از ملی‌ گرایان تشکیل شده بود، اما همانگونه که گفته شد، بسیاری از رفتارهای هموندان حزب، تقلیدی از رفتار نازی‌ های آلمان بود. آنان به شیوه‌ ی نازی‌ ها درود می فرستادند و نشان سواستیکا و رنگ‌ های سیاه و سپید، همان نشان و رنگ‌ های رسمی حزب بودند؛ با این حال، هموندان حزب به شاه نیز احترام می گزاشتند.

نشست پان ایرانیست ها در دفتر مرکزی در تهران (پایگاه سیاوش)
حضور شاعر بادکوبه ای و یک آخوند حرامزاده نیز دیده می شود

تصویر وبلاگ یکی از سرکردگان حزب فاشیستی #پان_ایرانیسم_حکومتی
که مرگ یکی از یاران نژاد پرست خود را تسلیت می گوید. پرچم کزایی
نازی های آلمان نیز در پشت سر این فرد دیده می شود.

جهان بینی سومکا بر پایه‌ ی همان شعارهای نازی‌ ها بود. حزب در ایران و در نخستین مرحله، علیه متفقین اشغالگر فعالیت می‌ کرد، اما هدف اصلی حزب، علیه جهان بینی کمونیسم بود و تلاش فراوانی علیه حزب توده به خرج می‌ داد. سرانجام این حزب با حکومت شاهنشاهی اختلاف پیدا کرد و رهبری آن به خارج از کشور منتقل شد. پس از چندی، دگرگونی بنیادی در حزب صورت گرفت و هموندان باقی مانده به همراهی با نیروهای "بهرام آریانا" پرداختند. نفرت از اعراب و کمونیست‌ ها و جذب روشنفکران، از ویژگی‌ های حزب سومکا بود. نیروهای سومکا، پسین ها در قالب احزاب پان ایرانیستی به فعالیت پرداختند و جذب این گروه‌ ها شدند.

همین جستار در کیهان سوئد